Iedereen kent, als hij terugkijkt in de tijd, wel iemand die veel voor hem betekend heeft. Ik dus ook. Bij mij waren het er eigenlijk twee. 
Op school kreeg ik Geschiedenis van Henk van Galen Last. Hij schreef ook voor het NRC en was een uitstekend leraar. Door hem ben ik geschiedenis gaan studeren. Maar er was er nog één: Robert Anker. Rob, zoals wij hem noemden, was mijn leraar Nederlands. Hij leerde mij liefde voor de literatuur. Dankzij hem ging ik echt lezen. Op mijn literatuurlijst voor mijn eindexamen had ik tien boeken meer dan nodig was. Ik kreeg voor mijn mondeling van hem een negen. Gedurende de jaren daarna ving ik af en toe iets over hem op in de pers. Hij was gaan schrijven. Niet alleen proza maar ook poëzie. Vaak dacht ik eraan eens contact met hem op te nemen maar het kwam er nooit van. Op een dag las ik in de krant dat hij was overleden. Een week later kwam ik op een boekenmarkt een boek van hem tegen: Hajar en Daan. Ik kocht het voor één euro. Dat boek vertelt over onze tijd, de reis naar Praag, de tijd waarin alles kon en was toegestaan. Wat heb ik een spijt hem nooit meer benaderd te hebben. Hij had mij nu vast weer kunnen helpen met mijn schrijf activiteiten. Ik zet mijn recensie, die ik vorig jaar schreef van Hajar en Daan, nu ook op Hebban.